Σταματίνα

⏱ 2'

Η ανάγκη μου να ασχοληθώ με τον φεμινισμό γεννήθηκε ενώ ήμουν στο τέταρτο έτος της σχολής. Ένα από τα μαθήματα της σχολής είχε να κάνει με την πολιτική ζύμωση και την δράση των γυναικών στην Τουρκία. Σιγά-σιγά, άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με τον φεμινισμό και να ενδιαφέρομαι για τις διαστάσεις που έχει λάβει η έμφυλη βία στην Ελλάδα.

Αυτό που με έκανε να ασχοληθώ πιο ενεργά ήταν η αύξηση των γυναικοκτονιών. Αξιολογώντας την κατάσταση στην Τουρκία και στην Ελλάδα, ένιωσα μεγάλη οργή και στεναχώρια. Είχα αποφασίσει να ασχοληθώ σε πρακτικό επίπεδο με τον φεμινισμό λίγους μήνες πριν το ξέσπασμα της πανδημίας, αλλά όλη η κατάσταση με έκανε να το αναβάλλω. Όμως, μετά την ανάδυση του #metoo στην Ελλάδα, ακούγοντας τις εξομολογήσεις των αθλητριών/ων και καλλιτεχνίδων είπα: «Φτάνει. Πρέπει να κάνω κάτι.».

Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι σε πρακτικό επίπεδο με τον φεμινισμό, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα σταματήσω. Αυτός ο αγώνας είναι διαγενεακός και θέλω πολύ να στηρίξω τα άτομα που έχουν βιώσει περιστατικά έμφυλης βίας και φοβούνται να μιλήσουν. Θέλω να σταθώ στα άτομα που βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν. Η απόφαση μου να μπώ μέσα στο κίνημα βοήθησε και εμένα την ίδια σε προσωπικό επίπεδο. Πίστεψα περισσότερο στον εαυτό μου, ενδυναμώθηκα και μέσα από τις διαδικασίες αλλά και μέσα από την φροντίδα που δέχτηκα.

Έχοντας βιώσει σεξιστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές στον δρόμο και σε παλαιότερους χώρους εργασίας μου όταν ήρθα σε επαφή με άτομα που ένιωθαν την ίδια αγανάκτηση με εμένα για αυτή την πατριαρχική κοινωνία, αυτό με έκανε να καταλάβω οτι δεν είμαι μόνη και αυτό είναι το βασικότερο. Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις για τα βιώματα σου και ακόμα αρνούμαι να μιλήσω για κάποια από αυτά. Όμως, ξέρω οτι δεν είμαι μόνη και αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω. Καμία και κανένα δεν είναι μόνη/μόνο.