Σεμίνα

⏱ 5'

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι άρχισα να προβληματίζομαι για το πώς είναι και πώς γίνονται τα πράγματα, να το πω έτσι, όταν ξεκίνησα να διεκδικώ, κι εγώ και η αδερφή μου, συγκεκριμένα πράγματα εντός του σπιτιού. Μέναμε με τους γονείς μας και αυτά είχαν να κάνουν με σεβασμό των κοινόχρηστων χώρων κοκ, συνεπώς στην αρχή έμοιαζε άφυλο, ως κατάσταση. Αλλά δεν ήταν- ο πατέρας μου φαίνεται να ήταν εκείνος που αγνοούσε ό,τι του λέγαμε, για το θέμα του καπνίσματος ας πούμε και το πώς δεν αντέχαμε άλλο να καπνίζει παντού και ασταμάτητα, χωρίς να αερίζει τον χώρο κοκ, ενώ η μητέρα μου, στις ίδιες εκκλήσεις από μέρους μας, προσαρμοζόταν και δεν έκανε σα να της ανήκουν τα πάντα και να μη χρειάζεται να δίνει λογαριασμό για τίποτα σε κανέναν.

Μπορεί να φαίνεται κάπως παράδοξο ότι η ενασχόλησή μου με τον φεμινισμό ξεκίνησε από την αντίσταση απέναντι στα παραπάνω, σε συνθήκες όπως πχ το κάπνισμα, και δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά σημαντικό μέρος του ποια είμαι και πώς εξελίχθηκα- αυτά τα γεγονότα ήταν που πυροδότησαν το να υπερασπιστώ πρώτη φορά αυτό που πιστεύω, για πράγματα που είχαν να κάνουν με τις καθημερινές μου συνθήκες, και αποτέλεσαν και την αρχή για τη γενικότερη πολιτικοποίησή μου και ένταξή μου μετέπειτα και στην Αριστερά. Ήταν αρκετό καιρό μετά, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, που άρχισα να εντάσσω τη δυναμική μεταξύ των γονιών μου σε αυτό που εννοούμε με τον όρο "απλήρωτη οικιακή εργασία", με τη μητέρα μου να κάνει κυριολεκτικά όλες τις δουλειές του σπιτιού και τον πατέρα μου απλά να παίρνει, να παίρνει, να παίρνει- μπορεί να φανεί υπερβολή να πω ότι δεν προσέφερε με κανέναν άλλον τρόπο πέρα από ότι έφερνε τα λεφτά στο σπίτι (για να γίνω ακριβής, δεν τα έφερνε καν ο ίδιος, αλλά οι υπάλληλοι του μαγαζιού του στο οποίο ο ίδιος ποτέ δεν πατούσε για να εργαστεί), αλλά ναι κι όμως, δεν κουνούσε το δάχτυλό του. Με τον καιρό άρχισα να μπορώ να εντάσσω αυτό που έβλεπα να συμβαίνει στο σπίτι και σε κοινωνικό πλαίσιο και να καταλαβαίνω ότι ναι, εδώ δεν μπορούμε να μιλάμε για ισότητα και τα βάρη είναι αρκετά διαφορετικά κατανεμημένα στην καθημερινή ζωή. Ειδικά σε περιστάσεις που η αδερφή μου είχε πια φύγει για σπουδές στην επαρχία και η μητέρα μου δεν ήταν εκεί παρούσα για τον άλφα ή βήτα λόγο, ο πατέρας μου στράφηκε σε μένα για να τον εξυπηρετήσω, να του φέρω το φαγητό ζεστό μπροστά του, να το ετοιμάσω εγώ κοκ, με έναν τρόπο αυτόματο, θεωρώντας δεδομένο ότι κάποια γυναίκα της οικογένειας θα του τα έχει όλα έτοιμα. Σε αυτά τα περιστατικά τσακωνόμασταν και έπειτα δε μιλούσαμε για μήνες, ούτε κουβέντα, ήταν στην ουσία οι πρώτες φορές που χρειάστηκε να πω τόσο ηχηρά "όχι", και άρχιζα τότε να αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι να το κάνεις αυτό ως γυναίκα, τη φαινομενικά απλή πράξη του να πεις "όχι".

Εν τω μεταξύ με την ένταξή μου στη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 (από όπου έφυγα το '15), άρχισαν να μου γίνονται φανερές ανοιχτές ή πιο κρυφές σεξιστικές συμπεριφορές, και αφελής όπως ήμουν με σόκαρε διπλά που τις έβλεπα να εκδηλώνονται από αριστερούς άνδρες και όχι δεξιούς ή φασίστες, τους οποίους είχα κάπως βολικά "τακτοποιήσει" στο μυαλό μου ως εκείνους που φέρουν τέτοιες ιδέες, και άρα που θα έχουν αντίστοιχες συμπεριφορές. Όχι πολύ αργότερα η απομυθοποίηση αυτή θα ερχόταν και για τον αναρχικό χώρο, φυσικά. Αυτό αποτέλεσε μια αφύπνιση που με έκανε συνεχώς να νιώθω ότι η οργάνωση στην οποία ήμουν με περιόριζε στο τι μπορώ να συζητήσω, στο πώς μπορώ να δράσω και κυριότερα, στο αν και πώς μπορώ να διαμορφώσω συνδέσεις με σημασία και δυνατότητα να μοιραστώ πράγματα πιο δύσκολα, πιθανώς προσωπικά μα και τόσο πολιτικά συνάμα, πράγματα που έβλεπα από φιλικές κουβέντες ότι απασχολούσαν πάρα πολύ τις φίλες μου και τις γνωστές μου, και που αφορούσε το πώς είχαμε πιεστεί στις σχέσεις μας από τα αγόρια μας, στο πώς προσπαθούσαμε σχεδόν σε μόνιμη βάση να κάνουμε διαχείρισητων καταστάσεων ώστε να μην πληγώνουμε τους άνδρες αλλά να στεκόμαστε συνεπείς ως προς τα όριά μας κοκ. Μία συνεχής προσπάθεια.

Η απόστασή μου όμως ακόμη από κάτι οργανωμένο φεμινιστικά με έκανε να νιώθω απομακρυσμένη από μία τέτοιου τύπου σύνδεση, όπου η καταπίεσή μας γίνεται να τεθεί στο τραπέζι άνετα.
Το 2017 έγινε κάτι στο οποίο ένιωσα πολύ έντονα ότι δεν μπορούσα να μείνω απλή παρατηρήτρια, ούτε να πηγαίνω στις πορείες που θα διοργανώνονταν για αυτό ως περαστική: ήταν ο ομαδικός βιασμός στην Ξάνθη, και ήταν η αφορμή να παρευρεθώ επιτέλους, τόσον καιρό αφότου προσπαθούσα να το πάρω απόφαση, σε φεμινιστική συνέλευση. Ασχολήθηκα ιδιαίτερα με εκείνη την υπόθεση, για την οποία είχαμε πληροφορίες από την Ξάνθη για το τι ακριβώς γινόταν σε αυτό το δικαστήριο, και θυμάμαι κατά τη διάρκεια της πρώτης μου εκείνης συνέλευσης να έχω ανατριχιάσει πλήρως, να αισθάνομαι ότι θέλω να βάλω όλη μου την ενέργεια στην ανατροπή μίας τόσο βαθιάς ανισότητας. Μετά έγραψα μαζί με άλλες κείμενο για την Ξάνθη και η αίσθηση αυτή της πραγματικής συμβολής στο θέμα της έμφυλης βίας ήταν ό,τι πολυτιμότερο, έδινε ανάσα να μαι μαζί με άλλες που θεωρούν τα ίδια και παρόμοια ζητήματα με μένα δεδομένα και αποφάσιζαν να αγωνιστούν. Η καταπολέμηση του εσωτερικευμένου μισογυνισμού άρχισε να γίνεται και αυτή στοίχημα κάποια στιγμή, η διαδρομή μόνο εύκολη δεν είναι, αλλά δεν μπορεί παρά να είναι αυτή για μένα, προσωπικά και πολιτικά, συνεχίζω να νιώθω.