Ποστέριτι
⏱ 3'
Γεννήθηκα με μουνί. Και είναι σημαντικό που αυτή είναι η πρώτη πρόταση αυτής της παραγράφου. Ποτέ δεν ένιωσα κορίτσι και τουλάχιστον για τον εαυτό μου δεν ήμουν ποτέ. Στο δημοτικό την ώρα της γυμναστικής έπρεπε πάντα να διαλέξω ανάμεσα στην αριστερή γραμμή, που ήταν τα κορίτσια και στην δεξιά, που ήταν τα αγόρια. Πάντα έμενα στο τέλος και πάντα ήξερα πως έπρεπε να πάω αριστερά, φοβόμουν να κάνω το αντίθετο.
Για πολύ καιρό στο δημοτικό με κακοποιούσε σεξουαλικά ο μεγάλος αδελφός ενός συμμαθητή μου. Θυμάμαι την ίδια ερώτηση κάθε φορά, “Σου αρέσει;” Και έπρεπε να μου αρέσει επειδή είχα μουνί. Το είπα στην μητέρα μου ένα βράδυ και δεν ξανά πήγα ποτέ εκεί και την ευχαριστώ μέχρι σήμερα κι ας μην της το είπα ποτέ.
Στην Πέμπτη δημοτικού μου ήρθε περίοδος. Μεγάλη οικογενειακή γιορτή. Ο πατέρας μου κέρασε τσίπουρα όλο το καφενείο κι εγώ δεν μπορούσα πλέον να κοιτάξω το σώμα μου. Ούτε στο καθρέπτη, ούτε στο μπάνιο. Περπατούσα πάντα με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, άλλες φορές το έδενα με ζώνες ή επιδέσμους, ακόμα και με κολλητική ταινία. Την τραβούσες και έβγαζες και το δέρμα σου μαζί, φοβέρα σημάδια. Γιατί το έκανα; Δεν ήξερα τι μπορούσα να κάνω, δεν υπήρχε ορατότητα βλέπετε.
Για την κοινωνία τότε ήμουν η λεσβία, για την κοινωνία τώρα είμαι μάλλον η μπερδεμένη λεσβία. Με έχουν κυνηγήσει σε υπόγειες διαβάσεις, με έχουν φτύσει στον δρόμο και με έχουν χτυπήσει πετώντας μου αυγά στη μούρη. Να ξέρετε, πονάει το αυγό στο πρόσωπο, κι αν είναι και χωριάτικο αφήνει και σημάδι.
Μεγάλωσα με τρανς γυναίκες σεξεργάτριες και θέλω να σας πω πως και εκεί έχει σημασία το μουνί. Αν έχεις μουνί δεν έχεις τόση πελατεία ή πέραση πια. Γιατί όλα πρέπει να γυρνάνε γύρω από ένα πουλί και να μετριούνται σε εκατοστά.
Πλέον δεν φοβάμαι να περπατάω στον δρόμο το βράδυ, να φοράω ακουστικά και να περνάω μέσα από σκοτεινά στενά. Δεν κοιτάζω πίσω μου και δεν τσεκάρω την πινακίδα στο ταξί. Υπήρξα όμως εκεί. Τώρα έχω το προνόμιο. Και με αυτό παλεύω. Για να μην χρειάζεται κανένα να βάζει τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλα. Να μην παίρνουμε δώρα γατούλες μπρελόκ με κοφτερά αυτιά στα φίλα μας.
Δεν θέλω άλλες νεκρές ηρωίδες σαν την Ελένη. Ούτε μαυροφορεμένες μανάδες.
Θέλω να ζω σε έναν κόσμο που δεν θα χρειάζεται να βλέπω βίντεο των φίλων μου να δολοφονούνται, στην τηλεόραση.