Κατερίνα

⏱ 7'

Εγώ είμαι η Κατερίνα, είμαι 27 χρονών και έχω γεννηθεί στα Κουφάλια, ένα χωριό έξω από την Θεσσαλονίκη. Σπούδασα στην Πάτρα για κάποια χρόνια, και τώρα τον τελευταίο ένα χρόνο ζω στην Αθήνα όπου και κάνω μεταπτυχιακό.

Με το φεμινιστικό κίνημα άρχισα να ασχολούμαι εδώ και ένα - ενάμιση χρόνο τυχαία. Αναγνώριζα πράγματα στην ζωή μου με τα οποία θα έπρεπε κανονικά να είχα ασχοληθεί πιο πριν, όμως τα συνειδητοποίησα αργότερα. Η ενασχόλησή μου προέκυψε εξαιτίας κόσμου που γνώρισα και είδα το τι συμβαίνει, είδα δηλαδή κύκλους ανθρώπων κυρίως. Πάντα ασχολούμουν ως φοιτήτρια με τα πολιτικά, αλλά δεν είχα δει τόσο αυτή την σκοπιά, ήταν κάπου κρυμμένη. Και ακολουθούσαμε και είχαμε πάνω μας στερεότυπα κ.ο.κ.

Δεν μπορώ να πω ότι η αφορμή ήταν κάποιο σοβαρό γεγονός. Ας πούμε οι γυναικοκτονίες, προφανώς και είναι κάτι που κάνει μπαμ, το me too και πάει λέγοντας. Για μένα όμως ήταν κυρίως, ότι είναι ανάγκη να το κάνουμε! Δηλαδή ότι είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, ότι είναι το κανονικό, ότι τώρα πρέπει να κατέβεις στον δρόμο, πρέπει να γράψεις κάποια κείμενα, πρέπει να είσαι σε μια συλλογικότητα.

Είμαι σε μια συλλογικότητα γειτονιάς, τις «Witches of the South» από τότε που πρωτοξεκίνησαν, από την πρώτη συνέλευση, τον Μάιο. Δεν είμαι σε κάποια άλλη. Διαβάζω κάποια πράγματα, με βοήθησε και το μεταπτυχιακό μου παράλληλα, γιατί εκεί πέρα γνώρισα γυναίκες μύθους για τον φεμινισμό, τη Βαΐου, τη Λυκογιάννη, κ.ά., διάβασα κείμενά τους και είπα, «τι γίνεται;». Οπότε και ως αρχιτέκτονας, έκανα μια διαφορετική ανάγνωση της πόλης, αρκετά σοκαριστική. Συνειδητοποίησα, ότι σχεδιάζουμε για άντρες, και όντως οι άντρες σχεδιάζουν, δηλαδή υπάρχει αυτό.

Είχα κι εγώ το στερεότυπο για τις φεμινίστριες, ότι υπάρχουν ακραία κτλ., και τελικά όχι. Κάθε γυναίκα έχει έναν φεμινισμό μέσα της, απλά δεν έχει την δύναμη να τον βγάλει προς τα έξω, λόγω της πατριαρχίας κτλ. Πέρασα πολλά τραυματικά γεγονότα γιατί όταν μεγαλώνεις σε ένα χωριό της επαρχίας της Ελλάδας, με όλες τις αντιλήψεις του, κουβαλάς και όλα τα στερεότυπα πάνω σου. Στερεότυπα που έχουν να κάνουν με το γυναικείο σώμα, αλλά και γενικότερα με την γυναικεία υπόσταση στην κοινωνία, οπότε πλέον τα αναγνωρίζω διαφορετικά. Παρ’ όλα αυτά, δεν είχα καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον. Έχω όμως βρεθεί σε κακοποιητικές σχέσεις, είτε προσωπικές, είτε γενικότερα από άντρες στον ευρύτερο κύκλο μου. Δεν θα μιλήσω γι’ αυτές, γιατί δεν ήταν ουσιαστικά αυτές που με ώθησαν στον φεμινισμό. Ήταν η ανάγκη να βάλω κι εγώ ένα πολύ μικρό λιθαράκι στα κοινωνικά ζητήματα, σε όλο αυτό που συμβαίνει εκεί έξω. Στο πώς να βοηθήσουμε η μία την άλλη.

Το γεγονός ας πούμε, πως μέσα από μία συλλογικότητα γειτονιάς έγινε όλο αυτό με το κύκλωμα στην Ηλιούπολη. Απλά επειδή μια κοπέλα είχε τη δύναμη να το πει στην άλλη και έπειτα βγήκαν κι άλλες, έγιναν πορείες σε γειτονιές που δεν θα γινόντουσαν ποτέ, σε περιοχές που φαίνονταν ασφαλείς, όπως η Αργυρούπολη, γειτονιές που λες «μα γιατί; δεν έχουν κάτι, αφού είναι πλούσιες».

Οπότε δεν έχω κάνει τρομερά πράγματα σ’ αυτό το κομμάτι. Προσπαθώ να γράφω πράγματα όσον αφορά την αρχιτεκτονική, την πολεοδομία, την πόλη και τις γυναίκες. Προσπαθώ να είμαι σε συλλογικότητες γειτονιάς, να είμαι στο δρόμο όταν μπορώ και όταν το κρίνω σκόπιμο, να είμαι εκεί για να υποστηρίξω άλλες γυναίκες που το έχουν ανάγκη. Ακόμα και με το ραδιόφωνο, προσπαθώ να βάλω κι εκεί τον φεμινισμό, σε όλους τους κλάδους της ζωής μου, γιατί διαφορετικά δεν γίνεται να υπάρχει. Δε γίνεται να λέμε ότι είμαστε φεμινίστριες και φεμινιστές απλά επειδή εγώ έκατσα και έγραψα π.χ. ένα κείμενο στο μεταπτυχιακό μου. Είναι πολύ περιοριστικό. Πρέπει να υπάρχει παντού στη ζωή μας. Ούτε αντίστοιχα επειδή είμαστε σε μία συλλογικότητα, τα λέμε στη συνέλευσή μας, αλλά δεν τα εφαρμόζουμε σε κανένα άλλο κλάδο της ζωής μας. Στην εργασία, στο σπίτι, στη σχέση που έχουμε με τον σύντροφό μας, με τους φίλους μας, με όλους!

Για μένα ο αγώνας αποσκοπεί στο να κερδίσεις μια καθημερινότητα που να είναι ασφαλής. Αλλά και η ασφάλεια έχει πολλά πρόσημα. Ασφαλής με την έννοια, ότι εγώ σαν γυναίκα πλέον δεν θέλω να σκέφτομαι τέσσερις φορές πριν βγω από την πόρτα μου το τι θα φορέσω και άμα θα μπορώ να περπατήσω στον δρόμο. Είναι κρίμα, το ότι μια γυναίκα και μια θηλυκότητα ευρύτερα, δεν μπορεί να νιώσει οκ με αυτό που είναι, ενώ ο οποιοσδήποτε μπορεί. Κι εγώ για την πάροδο της ζωής μου το σκέφτομαι αυτό, αργότερα δηλαδή άμα δημιουργήσω οικογένεια. Το να μπορεί κάποιος να είναι συμφιλιωμένος με αυτό που είναι και να βγει στο δρόμο, χρειάζεται δύναμη αλλά και την υποστήριξη από τους άλλους. Είναι σαν μια αλυσίδα, κι εγώ θέλω να είμαι μέρος μια αλυσίδας, όπου κανείς δεν θα φοβάται να βγει στο δρόμο να περπατήσει, να ζήσει, να μιλήσει, να ερωτευτεί, όποιος και αν είναι αυτός, είτε είναι μια λεσβία, είτε είναι ένα γκέι άτομο, είτε ένα ασέξουαλ, είτε ένα ΑΜΕΑ, οποιοσδήποτε άνθρωπος που θα νιώθει κάτι.

Δεν το ‘χω με το να χρησιμοποιώ ουδέτερα κτλ., επειδή είμαι νέα στον φεμινισμό. Αλλά πρακτικά θέλω να τα δω αυτά να συμβαίνουν. Επί του πρακτέου θέλω να έρθει κάποιος και να μου πει «πού μπορώ να βρω βοήθεια γι’ αυτό;». Και όχι για να τον βοηθήσω εγώ, δε θέλω να είμαι ο σωτήρας, ούτε κατά διάνοια. Αλλά επειδή είμαστε μια ομάδα που εκεί θα νιώθεις ασφαλής. Και αυτή η ομάδα θέλω να υπάρχει παντού, δηλαδή να είναι μειονότητα αυτοί που θα λένε «δες τι κάνουμε», να μην είμαστε μια κρυμμένη ομάδα που να κάνουμε συνελεύσεις κάπου. Να είμαστε ένα δίκτυο ανθρώπων, αυτό ουσιαστικά θέλω, ένα μεγαλύτερο δίκτυο ατόμων, που την ευαλωτότητά τους, θα την κάνουν δύναμη και θα την επιβάλλουν στην πατριαρχική κοινωνία.

Δεν σκέφτηκα ποτέ να κοιτάξω πίσω. Δηλαδή απ’ τη στιγμή, που κάποιος μπαίνει σ’ αυτό, νομίζω είναι δύσκολο να βγει. Γιατί όλη η καθημερινότητά του είναι έτσι. Όταν εγώ ας πούμε πέρασα μια συνέντευξη πριν λίγους μήνες και δεν με πήραν, γιατί στο εργοτάξιο δεν παίρνουν γυναίκες και δη νέες γυναίκες («πού θα πάει το κοριτσάκι;») και τέτοιες αντιλήψεις υπάρχουν ακόμα το 2022, είναι τρομακτικό. Όταν ακόμα ακούω γύρω μου «μηχανικός τώρα γυναίκα; Εντάξει, στο γραφείο καλά θα ‘σαι». Αλλά ακόμα και στο δρόμο, το γεγονός ότι κάποιος με ευκολία σε βρίζει και σου λέει «πού πας μωρή;», «πάνε στην κουζίνα σου», και υπάρχουν ακόμα αυτά!
Κυρίως όμως, αυτά υπάρχουν στο χωριό μου. Όσες φορές έχω επιστρέψει, παρατηρώ μια πολύ μεγάλη σαπίλα. Και γι’ αυτό θα ήθελα αυτό να απλωθεί κι εκεί. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο εδώ, όσο εκεί. Γιατί όλες αυτές τις αντιλήψεις τις κουβαλάνε και άντρες και γυναίκες, ζουν μαζί μ’ αυτές πολύ δεμένοι και δεν μπορούν να ξεφύγουν. Οπότε δεν γυρνάω πίσω μέχρι να τους δω κι εκεί να συνειδητοποιούν κάπως την κατάσταση. Κυρίως, ο στόχος είναι για εκεί. Δηλαδή οι φίλες μου, ο ένας ή ο άλλος που είναι λίγο πολιτικά ψημένος, που έχει κάποια ερεθίσματα, θα βγει. Πώς όμως θα βγει ένας άνθρωπος που έχει όλη την καταπίεση πάνω του, την διπλή- τριπλή καταπίεση. Γι’ αυτό δε γυρνάω πίσω, αλλά και για μένα, γιατί κι εγώ εκεί μεγάλωσα. Κυρίως όμως γιατί οι γυναίκες της επαρχίας, οι γιαγιάδες μας, οι μαμάδες μας, οι συμμαθήτριές μας, τα μικρά κορίτσια που δεν ξέρουν τι σημαίνει πατριαρχία, δεν ξέρουν τι σημαίνει σεξουαλική κακοποίηση, ακούνε μόνο λεξούλες να συμβαίνουν και εντάξει, γι’ αυτές είναι απλά ειδήσεις. Δεν είναι ειδήσεις, είναι η καθημερινότητά τους, και μέχρι να το αναγνωρίσουν αυτοί, εγώ δεν νομίζω ότι θα γυρίσω πίσω.