Εβελίνα
⏱ 2'
Ως έφηβη, βίωνα καθημερινά βία, ψυχολογική και σωματική, σπίτι μου. Όπως ισχυριζόταν ο μεγάλος μου αδερφός, από τον οποίο προκαλούνταν και τα περισσότερα επεισόδια “όπου δεν επικρατεί η λογική, επικρατεί το δίκαιο του δυνατού.” Όταν νευρίαζε μας έσπρωχνε πάνω στις πόρτες, μας γυρνούσε τα χέρια, μας τράβαγε τα μαλλιά και μας απειλούσε κολλώντας τη μούρη του στη δική μας. Η μάνα μου τον δικαιολογούσε και έριχνε συνήθως σε εμένα την ευθύνη, ότι εγώ το προκάλεσα και οφείλω να ζητήσω συγγνώμη. Μου πήρε χρόνο να καταλάβω ότι η βία στο σπίτι δεν ήταν δική μου ευθύνη.
Ο πατέρας μου πέρασε μια φάση που δεν ήταν καλά ψυχολογικά. Σε αυτά τα χρόνια γινόταν και εκείνος βίαιος απέναντί μας. Δεν μπορούσε να μας χειριστεί όταν ήμασταν ανυπάκουοι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα που του αντιμίλησα όταν μου είπε να πλύνω τα πιάτα, και εκείνος με υποχρέωσε να πέσω στα τέσσερα σαν τμωρία και να μπουσουλάω, με την απειλή ότι αν σηκωθώ θα με σπάσει στο ξύλο. Φράσεις που μου ξεστόμιζε συχνά ήταν κάποιες όπως “δεν είσαι τίποτα παρά η κλανιά μου” ή “μια ροχάλα είσαι” ή “αυτό είσαι, χαλί να σε πατάω”.
Δεν θεώρησα ποτέ όμως ότι υπήρχε ενδοοικογενιακή βία σπίτι μου, γιατί δεν είναι δα και ότι έβγαινα με μαυρισμένο μάτι ή σπασμένα πλευρά. Όπως και δεν με θεώρησα ποτέ θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης, γιατί δεν με βίασε κι όλας ο συνεργάτης/φίλος μου. Απλά με πήγε σε ένα απομονωμένο μέρος, μου άνοιξε με το ζόρι τα πόδια και με καβάλησε, ενώ εγώ του έλεγα όχι. Σταμάτησε κάποια στιγμή όμως. Αρά θεωρούσα, αυτό δεν γίνεται να είναι παρενόχληση.
Μου πήρε κάποιο καιρό να καταλάβω κάποια πράγματα. Ενεργή στον αγώνα κατά της έμφυλης βίας δεν ξέρω κατά πόσο είμαι. Παλεύω ακόμα με ενοχές και αμφιβολίες. Χαίρομαι όμως για την όλο και μαζικότερη κινητοποίηση και παίρνω δύναμη από αυτήν να ερμηνεύσω τα βιώματά μου και να συμπαραστέκομαι σε άλλες συμπάσχουσες γυναίκες.