Δανάη

Δεν ήταν ένα συγκεκριμένο γεγονός που με έκανε να σκέφτομαι πολύ έντονα για την εμφυλη βία, αντίθετα ήταν οι πολλές πολλές ιστορίες, που τον τελευταιο καιρό έχουν γίνει καθημέρινοτητα. Μια καθημερινότητα που αισθάνομαι ότι με πνίγει, και θέλω να αλλάξει.

Το δικό μου οικογενειακό περιβάλλον, παρόλο που υπήρχαν κάποιες λίγες παραφωνίες πατριαρχικής κουλτούρας, μπορώ να πω ότι σε μεγάλο βαθμό μου δίδαξε τη σημαντικότητα της ισότητας και του σεβασμού μεταξύ των φύλων, μου έδειξε πόσο δυνατή είναι η φωνή μου και οι επιθυμίες μου χωρίς να με περιορίζει σε κάτι επειδή ήμουν κορίτσι. Πιστεύω ότι στάθηκα τυχερή και δεν βρέθηκα σε κάποια κατάσταση απειλής η βίας μεχρι τώρα στη ζωή μου. Πάντα όμως κοιτούσα πίσω μου όταν επέστρεφα στο σπίτι μου το βράδυ, είχα το νου μου να μη με ακολουθήσει κάποιος, πάντα αισθανόμουν ΕΓΩ ντροπή όταν με ενοχλούσε κάποιος μέσα στο λεωφορείο. Και νομίζω ότι αυτά τα περιστατικά έχουν γράψει μέσα μου και μου προκαλούν τρομερό θυμό ακόμη και τώρα. Θυμό γιατί η απάντηση της κοινωνίας είναι "έλα μωρέ έτσι είναι τα αρσενικά…"

Δεν μου κάνει αυτή η απάντηση. Για αυτό τον λόγο υψώνω και εγώ τη μικρή μου φωνή. Γιατί δεν είναι δυνατόν το 2022 να μην κυκλοφορούν όλοι οι άνθρωποι ελεύθεροι και ασφαλεις.

Δεν ξέρω εάν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου "ενεργό" στον αγώνα κατά της έμφυλης βίας, θέλω όμως να είμαι μέρος της λύσης αυτού του προβλήματος. Θέλω να πάρω μέρος στην κουβέντα γιατί χρειάζομαι ένα παρόν και ένα μέλλον όπου ο γιος μου θα μεγαλώνει και θα συμβιώνει με σεβασμό για τις γυναικες γύρω του και η κόρη μου θα μπορεί να ανθίσει ελεύθερη και ασφαλής.